Ε ειμαι και γω εδώ......

Με κείνα και με τ άλλα να σου που είχα να γράψω από τον Μάρτιο .Πως περνάει ο καιρός θα μου πεις???Περνάει ,περνάει θα σου πω.
Να λίγο που πήγα στην παλιά δουλειά για μερικούς μήνες , να  λίγο που ήρθε το καλοκαίρι(μανίτσα κοντεύει να φύγει) , να λίγο που ξεμείναμε χωρίς laptop  τον τελευταίο χρόνο και τσουπ μαζεύονται τα μηνακια. Είναι και τα ψυχολογικά της μάνας που σε πιάνουν , να λίγο και μια ματαιότητα για το ποιος χέστηκε τι γράφεις κοπέλια και το κενό μεγάλωσε.
Γυρνάς όμως γιατί καταλαβαίνεις ότι την θέλεις την blogoψυχαναληση. Και κάπως έτσι όπως ξεκίνησα συνεχίζω , στρίβοντας το τσιγάρο μου , έχοντας μέσα τα αγόρια να παίζουν όπως μόνο οι δυο τους ξέρουν . Παιχνίδια που εσύ σαν κοριτσάκι δεν μπορείς να συμμετέχεις(παρακαλώ φίλους και γνωστούς να μην γελάσουν με το κοριτσάκι) .
Κάθομαι και τους καμαρώνω. Έχουν τον δικό τους κώδικα , την δικιά τους γλώσσα. Γελούν με την ψύχη τους, κουτρουβαλιούντε στα πατώματα , οδηγούν και κάνουν ατελείωτες βόλτες με το φανταστικό αυτοκίνητο του μικρού. Και εγώ κάπου εκεί μαζεύομαι στη γωνίτσα μου και τους κρυφοκοιτώ. Και ζηλεύω λίγο που δεν χωράω στον κόσμο τους άλλα φουσκώνω και σαν παγόνι από την περηφάνια . Γεμίζω από αγάπη και ευτυχία και ας με ξεχνούν που και που εκεί στην γωνίτσα μου.
Στο τέλος ακούγεται το μαμάκα και το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου με καλεί να με πάει βόλτα με το φουσκωτό του διθέσιο.
Εις το επανιδείν.....

M.B..........

Τη ζωή μου πλέον την χωρίζω π.β και μ.β. Δηλαδή προ και μετά Βασίλη.Προ Βασίλη λοιπόν ήμουν ένα ανέμελο άτομο που προβληματιζόμουν για διάφορα κοινωνικά θέματα χωρίς όμως να με αγγίζουν. Ναι με εκνεύριζαν τα χαλασμένα πεζοδρόμια , αλλά οκ έκανα ένα βήμα πιο εκεί και προχωρούσα.Ναι μου την έδινε που δεν ζούμε σε μία πόλη χωρίς πράσινο αλλά οκ το είχα αποδεχτεί.Κάπως έτσι ήξερα και για το σχολικό bullying το οποίο με παραξένευε , γιατί δεν ξέρω μιας και περιστατικά είχα ζήσει και εγώ στο σχολείο μου.
   Στην εποχή όμως μ.β όλα τα παραπάνω μου φαίνονται βουνό. Είμαι στο τσακ να μην κάνω μήνυση τον δήμο για τα πεζοδρόμια που είναι κάτι σαν καρμανιόλες , ψάχνω με το κιάλι τα δέντρα μπας και το παιδί μου μυρίσει λίγο χώμα και τρομοκρατούμε στην ιδέα του bullying . Γιατί δεν μπορεί να χωρέσει ο  μικρός μου εγκέφαλος  πως είναι δυνατόν , παιδιά που θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με παιχνίδια και όμορφους έρωτες να  τρομοκρατούν και να  παρενοχλούν συνομηλίκους τους.Ακούω περιστατικά να συμβαίνουν σε νηπιαγωγεία και δημοτικά και κρύος ιδρώτας με πιάνει. Η βία υπάρχει και είναι γνωστό της φύσης. Παρολ' αυτά όμως τα παιδιά θα έπρεπε να είναι έξω από αυτό.Οι  γονείς θα πρέπει να τα προφυλάξουμε.

Δεν κοροϊδεύουμε και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας κοροϊδέψει. Εμείς πάντως αυτό προσπαθούμε να του περάσουμε.Σωστό , λάθος κανείς δεν ξέρει . Σίγουρα πάντως η αγριότητα και ο τραμπουκισμός δεν χωρούν στον μικρόκοσμο μας.




Για να μάθουμε και κάτι παραπάνω:http://www.e-abc.eu/gr/

Μια μέρα με άλλο χρώμα...

Ένας άνθρωπος στα 30 του λογικά βρίσκεται στο άνθος της ηλικίας του. Ειδικά αν έχει φτιάξει μια οικογένεια που  ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν είχε φανταστεί. Τι είναι αυτό λοιπόν που μπορεί να τον ρίξει . Που μπορεί να χαλάσει την μέρα του και το χαμόγελο του.Φαινομενικά τίποτα.

 Και όμως κανείς δεν έχει προγραμματιστεί να ξυπνάει κάθε μέρα μες την τρελή χαρά. Θέλεις δεν θέλεις έρχεται εκείνο το πρωινό που δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεββάτι. Που κάποιο όνειρο η κάποια φευγαλέα σκέψη σου ταράζει την όμορφη ρουτίνα σου.Δεν θέλεις να μιλήσεις , δεν θέλεις να παίξεις (και πεθαίνεις από ένοχες για το παιδί σου ) , δεν θέλεις ούτε καν να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά  Γιατί και αυτό σε κουράζει. Δεν είναι ότι μαύρες σκέψεις σε τυλίγουν. Είναι ότι αυτά που χθες ήταν χαρά , σήμερα τίποτα!!!

 Και???Τι κάνεις??? Πανικός σε κατακλύζει!!! Τώρα έτσι θα είναι κάθε μέρα??? Ποιος μου πήρε τη χαρά μου???Κανείς!!!!

 Αύριο δεν θα είναι έτσι!!!!Μια μέρα είναι. Μια μέρα μελαγχολίας και μαυρίλας.Μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Απλά με άλλο χρώμα!!!!!!